ببینید | روزی که بهار شدیم 

 توجهی که خودش به جزئیات دارد و در مصاحبه گفته بود، انگار رنگ و رخ عمل گرفت. بعد از اتمام مصاحبه، نیم ساعتی فرصت داشت تا به قرار بعدی برسد. به پیشنهاد خودش آمد و در تحریریه جام‌جم، کنارمان نشست. یک روز توانستیم میزبان او در گروه رسانه (رادیو و تلویزیون) روزنامه جام‌جم شویم. خودش استاد خلق فرصت‌هاست و وقتی متوجه شد که طراحی قرار گرفتن اخبار در صفحات را برای صفحه‌آرا از یک لوله که خط وصل دو طبقه با هم است، به پایین فرستادیم، با تعجب نگاه کرد و پیشنهاد ضبط یک ویدئو را داد. 

چند وقت قبل بود به این فکر می‌کردم که چطور در آن زمان با دو شبکه محدود سرگرم می‌شدیم. حضور گیتی خامنه، نشستنش روی صندلی‌های ما و پرسیدن از اینکه چطور خبر را تهیه و نهایی می‌کنیم، به خیلی‌هایمان ثابت کرد که هنوز هم می‌شود با چیزهای کوچک سرگرم شد. می‌شود به جزئیات احوال آدم‌ها دقت کرد. نشست و از نحوه پیاده کردن مصاحبه پرسید. انگار می‌خواستم خیالش را راحت کنم که دو ساعت مصاحبه با او، قرار نیست با زحمت تبدیل به کلمه شود. گفتم ناچاریم تایپ کنیم و هوش مصنوعی هم خیلی به مددمان نیامده چون نیاز به ویراستاری و هوش انسانی برای تشخیص برخی کلمات دارد. دوباره مشغول تلفن خودش شد و بعد در نهایت جرقه ضبط ویدئو زده شد. 

با هیجان ایستاد و رو به دوربین تعریف کرد که قرار است مسیر تبدیل کلمه به خبر را برای مخاطب روایت کند. روی کاغذ نوشت «لطفا از تلویزیون فاصله بگیرید» و بعد هم اضافه کرد «اگه گفتید من که هستم؟» برگه را پایین فرستاد؛ از همان لوله معروفی که خیلی از تحریریه‌ها برای اتصال واحد تحریریه با صفحه‌آرایی دارند. کمی که گذشت، بچه‌های صفحه‌آرایی برای دیدار با مجری دیروز و مهمان آن روز، بالا آمدند و جماعتی در تحریریه جمع شده بودند. آخرین باری که اینطور دور هم جمع شده بودیم، برای گرامیداشت دوست از دست‌رفته‌مان بود و حالا گیتی خامنه آرامش بیشتری به جمع‌مان تزریق کرد. با تک تک همکاران با حوصله عکس گرفت و حرف زد. هنوز هم برایم جای سوال است که این حوصله را از کجا آورده؟ لابد از طبیعت که آنقدر حوصله دارد که صبر کند تمام بار و بنه‌اش روی زمین پهن شود و چند ماه بعد دوباره شکوفه بزند. ما انگار در زمستان شکوفه زدیم و بهار شدیم.